Dhukun bajang

Mbah Dhukun, kula niki nembe gadhah prekawis. Panjenengan kinten-kinten saget nulungi kula mboten?” pitakone Trisna marang Mbah Surip nalika antuk giliran rondha.

Mbah Surip iku wong sing dituwakake ing ndesa kono. Jejere pancen dudu dhukun, nanging wong sakiwa-tengene kerep njaluk tulung. Ana sing njaluk didongakake, ana sing njaluk cekelan, pyandel, kayedene watu akik lan ali-ali. Wusana kondhang kanthi sesebutan Mbah Dhukun.

”Prekara dhuwit? Apa ora nduwe gaweyan?. Alaah, gampang kuwi” Mbah Surip nyauri pitakone Trisno sinambi nglinting udut klobot.

”Lho, Mbah Surip kok ngertos menawi kula nembe butuh arta. Nggih leres Mbah. Kula niki nembe butuh arta kaliyan gaweyan.Amargai pacangan kula, Siti, selak nyuwun dilamar. Saumpami wu;an ngajeng kula mboten mara nglamar, Siti bade medhot sesambungan kaliyan. Lan putranipun Pak Lurah Karso saking Desa Krajan, sampun nembung dhateng bapakipun Siti. Kamangsa raos tresna kula kaliyan Siti niku sampun kepati-pati. Pokoke nek mboten kalih Siti, anake Pak Slamet blantik niko, kula mboten mawon.” Trisno njlentrehake prekara sing diadhepi lan gawe bingung kuwi marang Mbah Surip.

”Lha, terang aku ya ngerti yen kowe nembe ngadhepi prekara sing ruwet. Lha wong cahyaning raimu ketok ireng ngono. Yen kowe ra duwe dhuwit, kuwi gampang. Aku bisa ngrampungake prekaramu kuwi kanthi cepet” ujare Mbah Surip.
”Lha caranipun pripun Mbah? Napa ngingu babi ngepet, napa ngingu thuyul, napa buta ijo? Wah nek niku kulo mboten saget, Mbah. Mangkih mesthi nyuwun tumbal” semaure Trisno. Dheweke isih pingin takon, nanging ora manteb, wedi yen jebule apa sing dikira pancen bener.
”Aja kuwatir, ora ngono kuwi. Kowe ora prelu tumbal. Kowe ngerti kuburan ing sisih lor desa kae?” pitakone Mbah Surip karo mesem.
”Ngertos Mbah, ngertos” wangsulane Trisno.
”Ing kuburan kuwi ana sing mbaureksa. Lah, sing mbaureksa ing kana wujude gendruwo. Arane Mbah Kopis. Percayaa aku, Mbah Kopis kuwi gelem gawe sugihe sapa wae pawongan sing gelem tirakat lan nyumadhiyakake sate gagak.Gampang lan penak ta wewatone,” piterange Mbah Surip.
”Menawi sate gagak kula saget nyepakaken. Nanging menawi tirakatipun kados punapa, Mbah?” pitakone Trisno maneh sing isih rada bingung.
”Tirakate kuwi pasa pati geni telung dina telung bengi. Yen wis rampung, kowe kudu nyumdhiyakake sate gagak ing ngisor wing ringin sing ana ing kuburan kana. Wancine nalika malem Slasa Kliwon. Kowe dhewe ya kudu melek suwene telung dina telung wengi kuwi. Takjamin, yen mengko Mbah Kopis gelem dhahar sate gagakmu, apa wae panjalukmu mesthi dituruti dening Mbah Kopis. Piye, gelem apa ora?”
”Wah, kadose kok gampil nggih, Mbah. Nanging kula niki jirih Mbah. Kulo ajrih menawi kiyambakan wonten kuburan mrika. Lha lajeng kadospundi, Mbah?” pitakone Trisno.
”Aja kuwatir. Kabeh mau bisa diatur. Yen kowe ora kuwat nglakoni tirakate lan ora wani melek dhewekan ing ngisor wit ringin, Mbah Surip iki bisa nggenteni kowe waton kowe bisa nykupi wewatone,” pratelane Mbah Surip.
”Wewatonipun napa, Mbah? Kulo purun mawon,” semaure Trisno katon sumringah.
”Aku bisa nulungi kowe. Waton kowe ngerti jer basuki mawa beya. Dadi kowe kudu nyepakake prabeya mahar kanggo tirakatan lan sate gagake. Iki ora mbayar lho, mung mbayar mahar kanggo tirakatan.”
”Pinten Mbah pangaji maharipun?” takon si Trisno.
”Ora larang kok. Mung Rp 3 yuta kanggo tirakatane lan Rp 2 yuta kanggo sate gagak lan lek-lekane. Piye, saguh ora?” takon Mbah Surip.
”Wah, kok awis sanget Mbah. Saget nganyang mboten? Kula mboten gadhah menawi Rp 5 yuta. Nggih pun, ngaten kemawon, Mbah. Kula takmikir rumiyin, Benjang enjang kula kabari putusan kula. Nggih, makaten kemawon Mbah. Kula badhe wangsul rumiyin” Trisno njaluk pamit.
Esuke, nalika srengenge durung njedhul ing bang wetan, Trisno wis tekan omahe Mbah Surip.
”Nyuwun pangapunten, Mbah Surip. Niki esuk-esuk kulo sampun ngrepoti.”
”Piye, nak Trisno. Sido apa ora?” Mbah Surip ethok-ethoke takon, kamangka Mbah Surip asline wis ngerti putusane Trisno.
”Kulo siyos Mbah. Panjenengen saget mesthekaken mangkih badhe kasil ta, Mbah?” Trisno takon karo masrahake wungkusan plastik werna ireng marang Mbah Surip.
Trisno banjur pamitan. Trisno mlaku karo mesam-mesem dhewe. Trisno banjur ngengen-ngen sing ora-ora. Dheweke bakal lunggih ing jejere Siti pas ningkahan. Duwe dhuwit akeh. Wah, pokoke Trisno bakal dadi wong sugih. Isine mung seneng-seneng. Bungah tenan atine Trisno. Ora rugi ndremis-ndremis karo simboke mau mbengi, banjur digolekke utangan.
Wis pirang-pirang dina Trisno ngenteni, nanging durung ana kabar saka Mbah Surip. Trisno wis wola-wali marani Mbah Surip, nakoake asile. Nanging wangsulane Mbah Surip mesthi sesuk, sesuk lan sesuk.
Nganti luwih saka setengah sasi, durung ana kabar. Malah Mbah Surip ora tau ing omahe yen diparani. Trisno wiwit rumangsa kapusan.
Esuke, nalika mlaku-mlaku ing prapatan, Trisno weruh ana karamen ing omahe Pak Bayan Pomo. Trisno banjur nyedhak. Ing kono katon wong-wong padha nesa-nesu, malah meh ana sing ngamuk, pengin ngrusak. Trisno banjur melu-melu mlebu omahe Pak Bayan Pomo. Amarga isih durung ngerti dununge kedadeyan, Trisno takon karo salah siji tanggane.
”Ar, Ari, ana apa iki? Kok rame-rame”.
”Kuwi, mau bengi Mbah Surip digerebek karo warga amarga ngamar ing Hotel Melati kidul desa. Mak Surti lapur marang Pak Bayan yen bojone, ya Mbah Surip ,lungo nginep karo cah wedok inm hotel. Wis telung dina ora mulih” piterange Ari.
”Hah, Mbah Surip konangan nggawa cah wedok lan nginep hotel. Oh, dhasar wong tuwa ora rumangsa tuwa” batine Trisno karo nesu-nesu. Dheweke dadi rumangsa yen pancen wus diapusi dening Mbah Surip.
”Digoleki pirang-pirang dina ora ketemu, ketemu pisan malah ing omahe Pak Bayan amarga bar digrebek ing hotel nalika ngamar karo cah wadon. Alah-alah, kayoa apa cah wedok sing gelem ngamar karo Mbah Surip. Wong wis tuwo, raine ya ora bagus, sugih ya ora, lha wong omah ya mung gubuk meh ambruk,” batine Trisno maneh
”Terus Mbah Surip karo sapa le ngamar, Ar?” pitakone Trisno marang Ari.
”Kuwi, karo Siti, anake Pak Slamet” wangsulena Ari.
”Hah, karo sapa? Sapa?” pitakone Trisno semu durung percaya marang wangsulane Ari.
”Karo Siti, anake Pak Slamet. Pak Slamet blantik kae lho” Ari nyauri sepisan maneh.
Bruuk!!!. Trisno langsung ambruk, semaput.

Mbah Dhukun, kula niki nembe gadhah prekawis. Panjenengan kinten-kinten saget nulungi kula mboten?” pitakone Trisna marang Mbah Surip nalika antuk giliran rondha.

Mbah Surip iku wong sing dituwakake ing ndesa kono. Jejere pancen dudu dhukun, nanging wong sakiwa-tengene kerep njaluk tulung. Ana sing njaluk didongakake, ana sing njaluk cekelan, pyandel, kayedene watu akik lan ali-ali. Wusana kondhang kanthi sesebutan Mbah Dhukun.

”Prekara dhuwit? Apa ora nduwe gaweyan?. Alaah, gampang kuwi” Mbah Surip nyauri pitakone Trisno sinambi nglinting udut klobot.

”Lho, Mbah Surip kok ngertos menawi kula nembe butuh arta. Nggih leres Mbah. Kula niki nembe butuh arta kaliyan gaweyan.Amargai pacangan kula, Siti, selak nyuwun dilamar. Saumpami wu;an ngajeng kula mboten mara nglamar, Siti bade medhot sesambungan kaliyan. Lan putranipun Pak Lurah Karso saking Desa Krajan, sampun nembung dhateng bapakipun Siti. Kamangsa raos tresna kula kaliyan Siti niku sampun kepati-pati. Pokoke nek mboten kalih Siti, anake Pak Slamet blantik niko, kula mboten mawon.” Trisno njlentrehake prekara sing diadhepi lan gawe bingung kuwi marang Mbah Surip.

”Lha, terang aku ya ngerti yen kowe nembe ngadhepi prekara sing ruwet. Lha wong cahyaning raimu ketok ireng ngono. Yen kowe ra duwe dhuwit, kuwi gampang. Aku bisa ngrampungake prekaramu kuwi kanthi cepet” ujare Mbah Surip.
”Lha caranipun pripun Mbah? Napa ngingu babi ngepet, napa ngingu thuyul, napa buta ijo? Wah nek niku kulo mboten saget, Mbah. Mangkih mesthi nyuwun tumbal” semaure Trisno. Dheweke isih pingin takon, nanging ora manteb, wedi yen jebule apa sing dikira pancen bener.
”Aja kuwatir, ora ngono kuwi. Kowe ora prelu tumbal. Kowe ngerti kuburan ing sisih lor desa kae?” pitakone Mbah Surip karo mesem.
”Ngertos Mbah, ngertos” wangsulane Trisno.
”Ing kuburan kuwi ana sing mbaureksa. Lah, sing mbaureksa ing kana wujude gendruwo. Arane Mbah Kopis. Percayaa aku, Mbah Kopis kuwi gelem gawe sugihe sapa wae pawongan sing gelem tirakat lan nyumadhiyakake sate gagak.Gampang lan penak ta wewatone,” piterange Mbah Surip.
”Menawi sate gagak kula saget nyepakaken. Nanging menawi tirakatipun kados punapa, Mbah?” pitakone Trisno maneh sing isih rada bingung.
”Tirakate kuwi pasa pati geni telung dina telung bengi. Yen wis rampung, kowe kudu nyumdhiyakake sate gagak ing ngisor wing ringin sing ana ing kuburan kana. Wancine nalika malem Slasa Kliwon. Kowe dhewe ya kudu melek suwene telung dina telung wengi kuwi. Takjamin, yen mengko Mbah Kopis gelem dhahar sate gagakmu, apa wae panjalukmu mesthi dituruti dening Mbah Kopis. Piye, gelem apa ora?”
”Wah, kadose kok gampil nggih, Mbah. Nanging kula niki jirih Mbah. Kulo ajrih menawi kiyambakan wonten kuburan mrika. Lha lajeng kadospundi, Mbah?” pitakone Trisno.
”Aja kuwatir. Kabeh mau bisa diatur. Yen kowe ora kuwat nglakoni tirakate lan ora wani melek dhewekan ing ngisor wit ringin, Mbah Surip iki bisa nggenteni kowe waton kowe bisa nykupi wewatone,” pratelane Mbah Surip.
”Wewatonipun napa, Mbah? Kulo purun mawon,” semaure Trisno katon sumringah.
”Aku bisa nulungi kowe. Waton kowe ngerti jer basuki mawa beya. Dadi kowe kudu nyepakake prabeya mahar kanggo tirakatan lan sate gagake. Iki ora mbayar lho, mung mbayar mahar kanggo tirakatan.”
”Pinten Mbah pangaji maharipun?” takon si Trisno.
”Ora larang kok. Mung Rp 3 yuta kanggo tirakatane lan Rp 2 yuta kanggo sate gagak lan lek-lekane. Piye, saguh ora?” takon Mbah Surip.
”Wah, kok awis sanget Mbah. Saget nganyang mboten? Kula mboten gadhah menawi Rp 5 yuta. Nggih pun, ngaten kemawon, Mbah. Kula takmikir rumiyin, Benjang enjang kula kabari putusan kula. Nggih, makaten kemawon Mbah. Kula badhe wangsul rumiyin” Trisno njaluk pamit.
Esuke, nalika srengenge durung njedhul ing bang wetan, Trisno wis tekan omahe Mbah Surip.
”Nyuwun pangapunten, Mbah Surip. Niki esuk-esuk kulo sampun ngrepoti.”
”Piye, nak Trisno. Sido apa ora?” Mbah Surip ethok-ethoke takon, kamangka Mbah Surip asline wis ngerti putusane Trisno.
”Kulo siyos Mbah. Panjenengen saget mesthekaken mangkih badhe kasil ta, Mbah?” Trisno takon karo masrahake wungkusan plastik werna ireng marang Mbah Surip.
Trisno banjur pamitan. Trisno mlaku karo mesam-mesem dhewe. Trisno banjur ngengen-ngen sing ora-ora. Dheweke bakal lunggih ing jejere Siti pas ningkahan. Duwe dhuwit akeh. Wah, pokoke Trisno bakal dadi wong sugih. Isine mung seneng-seneng. Bungah tenan atine Trisno. Ora rugi ndremis-ndremis karo simboke mau mbengi, banjur digolekke utangan.
Wis pirang-pirang dina Trisno ngenteni, nanging durung ana kabar saka Mbah Surip. Trisno wis wola-wali marani Mbah Surip, nakoake asile. Nanging wangsulane Mbah Surip mesthi sesuk, sesuk lan sesuk.
Nganti luwih saka setengah sasi, durung ana kabar. Malah Mbah Surip ora tau ing omahe yen diparani. Trisno wiwit rumangsa kapusan.
Esuke, nalika mlaku-mlaku ing prapatan, Trisno weruh ana karamen ing omahe Pak Bayan Pomo. Trisno banjur nyedhak. Ing kono katon wong-wong padha nesa-nesu, malah meh ana sing ngamuk, pengin ngrusak. Trisno banjur melu-melu mlebu omahe Pak Bayan Pomo. Amarga isih durung ngerti dununge kedadeyan, Trisno takon karo salah siji tanggane.
”Ar, Ari, ana apa iki? Kok rame-rame”.
”Kuwi, mau bengi Mbah Surip digerebek karo warga amarga ngamar ing Hotel Melati kidul desa. Mak Surti lapur marang Pak Bayan yen bojone, ya Mbah Surip ,lungo nginep karo cah wedok inm hotel. Wis telung dina ora mulih” piterange Ari.
”Hah, Mbah Surip konangan nggawa cah wedok lan nginep hotel. Oh, dhasar wong tuwa ora rumangsa tuwa” batine Trisno karo nesu-nesu. Dheweke dadi rumangsa yen pancen wus diapusi dening Mbah Surip.
”Digoleki pirang-pirang dina ora ketemu, ketemu pisan malah ing omahe Pak Bayan amarga bar digrebek ing hotel nalika ngamar karo cah wadon. Alah-alah, kayoa apa cah wedok sing gelem ngamar karo Mbah Surip. Wong wis tuwo, raine ya ora bagus, sugih ya ora, lha wong omah ya mung gubuk meh ambruk,” batine Trisno maneh
”Terus Mbah Surip karo sapa le ngamar, Ar?” pitakone Trisno marang Ari.
”Kuwi, karo Siti, anake Pak Slamet” wangsulena Ari.
”Hah, karo sapa? Sapa?” pitakone Trisno semu durung percaya marang wangsulane Ari.
”Karo Siti, anake Pak Slamet. Pak Slamet blantik kae lho” Ari nyauri sepisan maneh.
Bruuk!!!. Trisno langsung ambruk, semaput.